Κατά πόσο μπορεί το προπατορικό αμάρτημα να επανέρχεται στο σήμερα ως διαμελισμένο παρόν; Ποιες κρυφές αμαρτίες των ανθρώπων μπορούν να διοχετευτούν στον ψυχοθεραπευτή και, από εκεί, στον πλησίον; Ποια ερωτήματα φοβούνται να θέσουν οι ήρωες;

Με όχημα το πανανθρώπινο σύμβολο των πρωτοπλάστων, η Σώτη Γρίβα δοκιμάζεται στη βουτιά στα μύχια ανθρώπινα πάθη, διαγράφοντας μία πορεία από τον ναρκισσισμό στη συνειδητοποίηση ότι τα όριά μας τίθενται, σχεδόν πάντοτε, από εκείνους στους οποίους αφήνουμε χώρο – καμιά φορά, τυχαίνει να είμαστε εμείς εκείνοι. Ταυτοπροσωπία το λένε κάποιοι. Τελικά όμως ταυτίζεται ποτέ το εγώ με τον εαυτό του ή με άλλα εγώ;