…Η ζωή λοιπόν στην αρχή ήταν συναρπαστική.
Σαν σοκολατάκι πολυτελείας που το ξεδιπλώνεις με λαχτάρα, ενθουσιασμό και περιέργεια να γευτείς μια πολύ φίνα γεύση.
Ακριβώς έτσι την πάτησα κι εγώ.
Και εκεί που το είχα δαγκώσει και περίμενα να ξεχυθεί η βελούδινη πραλίνα…, μου σκάει μια φαρμακίλα άλλο πράγμα, σαν ληγμένη αντιβίωση.
Και είχα και όλα αυτά τα παραπλανητικά γλυκόλογα του «αφεντικού», που μου είχαν κάνει πλύση εγκεφάλου… «Είσαι το μισό μου πορτοκάλι, είσαι το σύμπαν μου, είσαι ο ήλιος μου, είσαι το φως μου, είσαι η αδελφή ψυχή», που μάλλον ερμηνεύεται ως «θα σου βγάλω την ψυχή, αδελφούλα!»…

Η Ιόλη, μια φαινομενικά εύθραυστη αλλά κατά βάθος δυνατή γυναίκα, αγωνίζεται να βρει τις ισορροπίες της, την εσωτερική της γαλήνη και τη χαμένη αισιοδοξία της.
Αυτοσαρκάζεται, διακωμωδεί, απομυθοποιεί, αλλά μέσα από όλη αυτή τη διαδρομή κάνει τον απολογισμό της, στην πιο αστεία του εκδοχή.
Αλλάζει ιδέες, αναθεωρεί αντιλήψεις του παρελθόντος και προχωράει μπροστά, κρατώντας μόνο τις ουσια­στικές αξίες της ζωής.
Με άλλα λόγια… Από τα Gucci στο… ταγάρι.

Η Ιόλη είναι μια απ’ όλες μας και λίγο απ’ όλες μας.
Είμαστε εμείς!