“ Προσευχηθείτε στον – δεν ξέρω και εγώ σε ποιον – στον Ιησού Χριστό, υποθέτω” γράφει το μνήμα του στο νεκροταφείο του Μον Παρνάς στο Παρίσι. Στις 28 Μαρτίου 1994 φεύγει από τη ζωή σε ηλικία 84 ετών ο Ευγένιος Ιονέσκο, ένας από τους πιο εμβληματικούς θεατρικούς συγγραφείς της σύγχρονης ιστορίας. 

Ο θεμελιωτής του θεάτρου του παραλόγου υπήρξε μια δυνατή φωνή για την πίστη σε έναν άλλο κόσμο, σε μια άλλη ζωή. «Οι άνθρωποι στριφογυρίζουν μέσα στο κλουβί τους που είναι η Γη, γιατί ξέχασαν πως μπορούν να στρέψουν το βλέμμα τους προς τον ουρανό» είπε κάποτε. 

Ο Ευγένιος Ιονέσκο γεννιέται στις 26 Νοεμβρίου 1909 στη Σλατίνα της Ρουμανίας και μετακομίζει με την οικογένεια του στο Παρίσι, όπου και περνά τα πρώτα του παιδικά χρόνια. Το ξέσπασμα του Α΄Παγκοσμίου Πολέμου τον βρίσκει να επιστρέφει στη Ρουμανία, αφού ο πατέρας του κλήθηκε να υπηρετήσει. Παρά τη θέληση του πατέρα του να σπουδάσει μηχανικός, εκείνος επιλέγει τη λογοτεχνία. 

Ήδη από το 1928 δημοσιεύει τα πρώτα του ποιήματα, ενώ το 1931 κυκλοφορεί η συλλογή Ελεγείες για μικροσκοπικά πράγματα. Λίγα χρόνια αργότερα, το 1934 γίνεται ευρέως γνωστός, καθώς εκδίδει τα δοκίμια Νu με τα οποία κριτικάρει τους πιο γνωστούς Ρουμάνους Ποιητές. 

Μετά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο, έχοντας επιστρέψει στη Γαλλία και μένοντας στη Μασσαλία, ξεκινά να γράφει θεατρικά έργα. Το 1950 κυκλοφορεί Η Φαλακρή Τραγουδίστρια και λίγο αργότερα, το 1952, Οι Καρέκλες. Τα έργα μοιάζουν πολλές φορές απλοϊκά και αστεία, όμως κρύβουν πάντα μέσα τους βαθιές αλληγορίες και μηνύματα. 

Από τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία των έργων του είναι ο χαρακτήρας του Μπερανζέ, ο οποίος εμφανίζεται σε τρία από τα πιο εμβληματικά, στον Ρινόκερο, στο Ο Βασιλιάς πεθαίνει και στο ο Πεζός στον αέρα. Οι περισσότεροι βλέπουν μια αυτοβιογραφική μορφή σε αυτόν τον ήρωα. Μέσα από τον Μπερανζέ, ο Ιονέσκο αναλύει, σχολιάζει και παρουσιάζει τις κοινωνικές παθογένειες, τα άγχη και τις αγωνίες του ίδιου για το παρόν, αλλά και για το μέλλον της ανθρωπότητας. 

«Η γλώσσα είναι ακατανόητη γιατί οι άνθρωποι δεν µιλούν για τα σηµαντικά», μια φράση που ίσως αποκαλύπτει συνολικά την κοσμοθεωρία του Ιονέσκο, την πεποίθηση του, ότι μέσα από τον παραλογισμό και την αλληγορία, μπορεί ένα μήνυμα να γίνει πανανθρώπινο. Αυτή ήταν και η ουσία του θεάτρου του: η απογύμνωση της πραγματικότητας από τα πρέπει και τους τύπους και η ανάλυση του ψυχισμού. 

Μια φωνή που αξίζει να ακούσεις, αλλά και να διαβάσεις. 

Βρες τα έργα του Ευγένιου Ιονέσκο εδώ.