Η ποίηση της λεγόμενης νεορομαντικής και νεοσυμβολιστικής σχολής, αυτός ο χαμηλόφωνος μουσικός θρήνος, ο γεμάτος ευγένεια και αβρή μελαγχολία, εξακολουθεί να συγκινεί μέχρι σήμερα. Οι λόγοι είναι προφανείς: εκεί που λείπουν τα μεγάλα ποιητικά οράματα περισσεύει ο ανθρώπινος πόνος· κι ακόμα η αίσθηση της φθοράς και του θανάτου, το κλίμα της παρακμής, η δημιουργία μιας υποβλητικής ατμόσφαιρας, ένα παιχνίδι ίσκιων και ψιθύρων. Μια "ποίηση σιωπής", όπως τη χαρακτήρισαν εύστοχα που περιορίζεται να εκφράζει μέσα από τους μουσικούς της τόνους "πλήξη πολλή, μια στάλα ελπίδα, μια στάλα πίκρα - κι ως εκεί...".
Στον τόμο αυτό ανθολογούνται μερικά από τα ωραιότερα ποιήματα των: Τέλλου Άγρα, Κ. Γ. Καρυωτάκη, Ναπολέοντα Λαπαθιώτη, Κώστα Ουράνη, Μήτσου Παπανικολάου, Κλέωνος Παράσχου, Μαρίας Πολυδούρη και Ρώμου Φιλύρα.