Τα Ραγισμένα Μενταγιόν είναι ένα προσωπικό συναξάρι δικών μου «αγίων», καθημερινών ανθρώπων που πέρασαν απ’ την ζωή μου, όταν ήμουν σε μια ηλικία που από την μια έψαχνα το «ποιος είμαι και τι με τραβά» (όχι πάντα με το σωστό τρόπο και σε καμιά περίπτωση με τον αποδεκτό), μια ταυτότητα ουσιαστικής ύπαρξης, πέρα από τα στοιχεία που γράφει η αστυνομική ταυτότητα. Απ’ την άλλη, είναι ένα συναξάρι κάποιων καταραμένων λαϊκών ανθρώπων, αυτών που λέμε «ποιητών ζωής», που ο θάνατός τους είχε ήδη συντελεστεί πέρα από τα στενά όρια του βιολογικού ορισμού του θανάτου, δηλαδή, αυτού που μπορεί να έχει και άλλες μορφές, άκρως επικίνδυνες, που σε κάποιους να ασκούν γοητεία. Ένας θάνατος μπορεί να είναι ηθικός, πνευματικός, κοινωνικός, υπαρξιακός κλπ… Νίκος Λέκκας «...Ανατρεπτική διάθεση απέναντι στις σάπιες αξίες της κατεστημένης κοινωνίας, ποιητική περιπλάνηση και αλητεία, περιθώριο και λαϊκότητα, περήφανη ομοφυλοφιλία, έρωτες και πάθη, πιώματα και μαστουρώματα, ενδοσκοπήσεις και συναντήσεις, ξενύχτια και ατέλειωτες τσάρκες: o Nίκος Λέκκας είναι ένας άνθρωπος που παίζει με ανοιχτά χαρτιά, ένα πλάσμα σπάνιας γλυκύτητας και ευγένειας, από τα μαγικά εκείνα ανθρώπινα πλάσματα που κουβαλούν και μοιράζουν πάντοτε δώρα. Όπως δώρο άλλωστε είναι και η γραφή του, μια αλχημική μεταστοιχείωση της εμπειρίας, του βλέμματος, του πάθους, του ήθους και του πνεύματος σε χειμαρρώδεις λέξεις». Δρ. Αλέξανδρος Ματσάγγος (από την εισαγωγή του βιβλίου)