Το βιβλίο αυτό είναι χαρακτηριστικό δείγμα του τρόπου με τον οποίο η ρωσική αναγέννηση του περασμένου αιώνος άρχισε να προσεγγίζει από την δική της ορθόδοξη παράδοση τους αρχαίους κλασικούς. Πρόκειται για κείμενο άγνωστο ακόμη στην Ευρώπη: «η αισθητική, εδώ και πολύ καιρό, διέκρινε δύο είδη τραγωδίας: την αρχαία, της γενικής αναγκαιότητας, και τη νέα, του προσωπικού χαρακτήρα. Μπορεί όμως η ουσία του τραγικού να εξαντληθεί σε ένα από τα δύο είδη; Υπάρχει άραγε η εσωτερική εκείνη θεμελίωση ώστε να υπερισχύσει στην τραγωδία οπωσδήποτε η μία από τις δύο κατηγορίες; Είναι δυνατή μία τραγική κατάσταση όπου μία σημαντική, καθολική σύγκρουση δυνάμεων και αρχών του αντικειμενικού κόσμου να εντοπίζεται με όλη της την ένταση στο εσωτερικό μιας ισχυρής και ολοκληρωμένης προσωπικότητας;»