«Στὸν Φαῖδρο, ἴσως τὸν ἀριστοτεχνικότερο καὶ ἀσφαλῶς ἕναν ἀπὸ τοὺς σημαντικότερους πλατωνικοὺς διαλόγους, περιγράφεται μιὰ αὐθόρμητη καὶ ἀβίαστη φιλικὴ συζήτηση ἀνάμεσα στὸν Σωκράτη καὶ ἕναν
γνώριμό του νεότερο συμπολίτη του, τὸν Φαῖδρο· μιὰ συζήτηση ποὺ μὲ ἀφετηριακὸ καὶ καταληκτικὸ σημεῖο θέματα καὶ καταστάσεις τῶν ρητορικῶν σχολῶν τῆς Ἀθήνας τοῦ 5ου καὶ τοῦ 4ου αἰ. π.Χ.
ἀναφέρεται ἐνδιαμέσως καὶ σὲ σημαντικὲς πτυχὲς τοῦ πλατωνικοῦ στοχασμοῦ. Μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι ὁ Φαῖδρος σημαδεύει στὸ ἔργο τοῦ Πλάτωνα μιὰ μεταβατικὴ φάση ἀπό τὰ ἔξοχα λογοτεχνήματα τῆς πρώιμης συγγραφικῆς περιόδου (Ἱππίας ὁ ἐλάττων,Λάχης,Χαρμίδης, Ἴων, Πρωταγόρας, Εὐθύφρων, Ἀπολογία, Κρίτων), καὶ τῆς μεσαίας (Γοργίας,Μένων, Λύσις,Μενέξενος, Εὐθύδημος, Κρατύλος, Συμπόσιον, Φαίδων), στὰ στιβαρὰ ἔργα τῆς ὡριμότητας στὰ ὁποῖα συγκαταλέγεται (Πολιτεία,Παρμενίδης,Θεαίτητος,Φαῖδρος), καὶ πρὶν ἀπό τοὺς διαλόγους τῆς τελευταίας, γεροντικῆς, συγγραφικῆς περιόδου (Σοφιστής,Πολιτικός, Τίμαιος, Κριτίας, Φίληβος, Νόμοι). Ὁπωσδήποτε ὁ Φαῖδρος συνιστᾶ μιὰ κρίσιμη καμπὴ στὸ συγγραφικὸ ἔργο τοῦ Πλάτωνα, ἕνα πέρασμα σὲ ἕναν νέο τρόπο συγγραφῆς ποὺ θὰ ἐξεικονίζει τὴν προφορικὴ πρακτικὴ τῆς διαλεκτικῆς στοὺς κόλπους τῆς Ἀκαδημίας, ἀποτελώντας συγχρόνως ἕνα εἴδωλον αὐτῆς τῆς πρακτικῆς».
Από την Εισαγωγή του Ν.Μ. Σκουτερόπουλου