Η γενική πεποίθηση σε ό,τι αφορά τη φιλοσοφία του Ηρακλείτου και του Παρμενίδη είναι ότι οι δύο αυτοί προσωκρατικοί φιλόσοφοι αποτελούν τους δύο αντίθετους πόλους ενός "φιλοσοφικού διπόλου", το οποίο συνιστούν οι έννοιες του γίγνεσθαι και του είναι.

 

Ο συγγραφέας στο βιβλίο αυτό υποστηρίζει την ιδέα ότι παρά τις υπάρχουσες διαφορές υπάρχουν και σημαντικές ομοιότητες στο έργο των δύο αυτών φιλοσόφων. Η πεποίθησή του είναι ότι στο έργο του Ηρακλείτου, παράλληλα με το γίγνεσθαι, είναι παρόν και το είναι, με την επισήμανση ότι εκεί η ιδέα της μεταβολής είναι κυρίαρχη, ένας παγκόσμιος νόμος που διέπει τόσο το σύνολο του κοσμολογικού σχήματος του Εφέσιου όσο και τις εξελίξεις που συμβαίνουν στο υπάρχον σύμπαν.

 

Στην περίπτωση του Παρμενίδη, η ίδια η διάρθρωση του έργου του, που αποτελείται από δύο μέρη, την Αλήθεια και τη Δόξα, τονίζει τις δύο διαφορετικές προσεγγίσεις του Ελεάτη στην ίδια πραγματικότητα, η μία από τις οποίες (στο Α΄ Μέρος, την Αλήθεια) είναι δυνατή μόνο μέσω της νόησης, ενώ η άλλη (στο Β΄ Μέρος, τη Δόξα) είναι μία προσέγγιση η οποία συνδυάζει τα δεδομένα των αισθήσεων με τη λογική επεξεργασία τους από τον φιλόσοφο που έδωσε ορθές ερμηνείες σε συγκεκριμένα κοσμολογικά και ανθρωπολογικά προβλήματα.

 

Η επιδίωξη στο πόνημα αυτό είναι να δειχθεί ότι υπάρχει μια βαθύτερη σχέση ανάμεσα στα δύο μέρη του Ποιήματος του Παρμενίδη, μια σχέση που αφορά επίσης στο πρόβλημα της σύνδεσής του είναι με το γίγνεσθαι.