Η πραγματεία Περί Ίσιδος και Οσίριδος του Πλουτάρχου κατέχει μια ιδιαίτερη θέση στη γραμματεία των αυτοκρατορικών χρόνων. Αν και είναι βασική πηγή για την αιγυπτιακή θρησκεία και μυθολογία, δεν είναι μια πραγματεία περί αιγυπτικών θεών. Κατά την εποχή που γράφεται - πρώτη ή δεύτερη δεκαετία του 2ου μ.χ. αιώνα,- η λατρεία της Ίσιδας είναι ιδιαιτέρως διαδεδομένη στον ελληνικό κόσμο. Ωστόσο το έργο μικρή σχέση έχει με την ελληνική εκδοχή της λατρείας αυτής. Ο Πλούταρχος ανθολογεί από έναν αμητό φιλολογικών μαρτυριών για την Ίσιδα και τον αδελφό και σύζυγο της Όσιρι και συσσωρεύει παρετυμολογίες και αλληγορικές φιλοσοφικές ερμηνείες των σχετικών μύθων, καταφέρνοντας όμως να οργανώσει το υλικό του σε ένα συνεκτικό σύνολο. Συνδετκός κρίκος όλων των πληροφοριών, των ερμηνειών και των παρεκβάσεών του, μια βαθιά θρησκευτική ανάγκη: ο λόγιος από τη Χαιρώνεια της Βοιωτίας, στο τέλος πλέον της ήρεμης ζωής του, επιδιώκει να ερμηνεύσει την ύπαρξη του καλού και κακού στον κόσμο μας καθώς και να υποδείξει τον δρόμο για την υπέρβαση της αντίθεσή της μέσω τοου πόθου για τη θεϊκή αλήθεια.