...Ήταν ο Καραϊσκάκης. Δεν είχε βόλι, άρπαζε το τουφέκι, το γύριζε ανάποδα και με το κοντάκι αρχίνιζε να βαράει τούρκικα κεφάλια. Χούγιαζε, ξεχυνόταν απάνω-κάτω, βροντούσε χέρια και πόδια, πνιγόταν, έτριζε τα δόντια του, φοβέριζε.
...Ήταν ο Καραϊσκάκης. Μέρες είχε αλαφρό βήχα, άλλες κατάκρυες, χόντραινε ο βήχας του, τα μάτια του γενόντουσαν κάρβουνα, η λαλιά έβγαινε μισόφωνη, σαν δαρμένου σκύλου. Πλάκωνε, όμως, τις βλαστήμιες και τα χωρατά, αποξεχνιόταν ο Ρωμιός, θάρρευε, λησμονούσε πείνα και δίψα, λευτερωνόταν η καρδιά του.