Όταν μιλώ για το παρελθόν, ανησυχώ πολύ μη τυχόν και η μνήμη μου ξεγελάει. Να λες πως ήταν εκείνος επικεφαλής και να 'ταν άλλος. Ή να αποδίδεις σ' αυτόν κάποιες κουβέντες που να τις έχεις όμως κάνει με άλλον. Λάθη ανθρώπινα είναι αυτά και συγγνωστά, αλλά όχι πάντα όταν μιλάς για μεγάλα γεγονότα που δεν έχουν βρει ακόμα τη θέση τους στην Ιστορία του τόπου. Ούτε όμως και σ' αυτήν τη γενιά θα αποδοθούν πλήρως. Γιατί ακόμα υπάρχει το μίσος για το ΚΚΕ. Το πολεμούν το Κόμμα και ας μην το δείχνουν στα φανερά».


«...Εμείς πηγαίναμε εκεί για να καπνίσουμε κρυφά, χωρίς να μας βλέπει μάτι, κάνα τσιγάρο. Εγώ γνώριζα τον Χρόνη πριν μπω στην οργάνωση. Τον βλέπω εκείνο το βράδυ να περνά και κατάλαβα ότι αναζητούσε κάποιον. Του λέω:
"Τον τάδε μήπως θέλεις;"
"Ναί", μου λέει
Του δείχνω τότε ότι πήγε προς τα εκεί...
"Κι σεν' πώς σ' λεν;" με ρωτάει.
"Χαρίλαος Φλωράκης", του λέω.
»Αυτό του έκανε μεγάλη εντύπωση! Το παιδί του Γιάννη Φλωράκη να παρακολουθεί το κίνημα; Ύστερα από λίγο καιρό ο Χρόνης ήρθε και μου μίλησε και με ενέταξε στο κίνημα.