"Πόσο μακριά να είναι κείνα τα θολά γαλάζια βουνά; Πόσο πλατιά να είναι η πεδιάδα που απλώνεται κάτω από το λαμπρό φως του ανοιξιάτικου ήλιου; Για μας είναι πολύ μακριά, πάρα πολύ μακριά, είναι άπιαστα. Αυτά τα βουνά δεν είναι του κόσμου τούτου, δεν είναι του δικού μας κόσμου. Γιατί ανάμεσα σ' εμάς και τα βουνά υπάρχει το συρματόπλεγμα. Ξέρουμε επίσης ότι για εμάς υπάρχει μόνο ένα τέλος, μόνο ένας τρόπος για να απαλλαγούμε απ' αυτή τη συρματόπλεχτη κόλαση: ο θάνατος. Ξέρουμε ότι αυτός ο θάνατος φοράει στολή, επειδή ο διακόπτης του αερίου ανοίγει από έναν άνδρα με στολή: Ες Ες".
Ο Ολλανδός ψυχίατρος Έντυ ντε Βιντ και η Γερμανίδα γυναίκα του Φρίντελ εκτοπίστηκαν στο Άουσβιτς τον Σεπτέμβριο του 1943. Είχαν γνωριστεί στο στρατόπεδο μεταγωγών του Βέστερμπορκ, στην ανατολική Ολλανδία, απ' όπου οι Εβραίοι εκτοπίζονταν κυρίως στο Άουσβιτς αλλά και στο Μπέργκεν Μπέλσεν. Ερωτεύτηκαν και παντρεύτηκαν στο στρατόπεδο και μεταφέρθηκαν μαζί στο Άουσβιτς λίγους μήνες μετά. Κι εκεί οι δρόμοι τους χώρισαν: ο Έντυ κατέληξε στο μπλοκ 9 και η Φρίντελ στο 10, το μπλοκ των ιατρικών πειραμάτων, υπό τη διεύθυνση του περιώνυμου, πλέον, Γιόζεφ Μένγκελε. Όταν οι Ρώσοι πλησίαζαν στο Άουσβιτς στα τέλη του 1944, οι ναζί προσπάθησαν να εξαφανίσουν τα ίχνη τους υποχρεώνοντας τους κρατούμενους, μαζί τους και τη Φρίντελ, να περπατήσουν μέχρι τη Γερμανία - αργότερα οι πορείες αυτές θα ονομάζονταν πορείες θανάτου. Ο Έντυ κρύφτηκε και παρέμεινε στο Άουσβιτς. Βρήκε ένα τετράδιο και ένα μολύβι και άρχισε να γράφει. Στο Τελευταίος σταθμός Άουσβιτς, ο Έντυ ντε Βιντ αφηγείται τη φρίκη του στρατοπέδου και αναλύει και παρατηρεί την ανθρώπινη συμπεριφορά - και την καλοσύνη και την κακία. Η μαρτυρία του, καθώς την καταγράφει μέσα από το στρατόπεδο αμέσως μετά την απελευθέρωσή του, είναι μοναδική και πηγαία.