«…  Αι Αθήναι επί Μπαϊρακτάρη  έγιναν πόλις εύνοµος, πόλις ήσυχος, πόλις πολιτισµένη. Εις ολίγας εβδοµάδας αφωπλίσθη όλος ο πληθυσµός. Μύτες υποδηµάτων και αφέλειαι κεφαλών κουτσαβάκηδων και µόρτηδων εκόπησαν. Αρειµάνιοι µορφαί µετεβλήθησαν εις αθώα ερίφια. Οι άνεργοι εξηναγκάσθησαν να δουλέψουν. Οι λωποδύται εµπαρκαρίσθησαν εις αγύριστον ταξείδι. Τα χασισοποτεία εκλείσθησαν και οι επαίται εξηφανίσθησαν. Εις τας ταβέρνας έπινον κρασί και δεν έχυναν αίµα. Ο αριθµός και το γόητρον των θρασύδειλων παλικαράδων που άλλοτε εδέσποζον και είχον  το στρατηγείον των εις την πλατείαν Ψυρρή, ηλαττώθη µεγάλως και κατήντησαν κωµικοί τύποι, τελείως εξουθενωθέντες υπό την βαρείαν παλάµην  του Μπαϊρακτάρη, της οποίας πρέπει να στηθή µίαν ηµέραν ιδιαίτερος ανδριάς εις την πλατείαν των ηρώων...» (άρθρο της εφηµ. Σκριπ)