[...] Και ο Αίας; Λοιπόν, ο Αίας, γιος του βασιλιά της Σαλαμίνας Τελαμώνα, συνοδευόμενος από τον ετεροθαλή αδελφό του Τεύκρο, ακολουθεί με δώδεκα πλοία τους Έλληνες στην Τροία, όπου καταλαμβάνει στη συνείδηση του στρατεύματος τη δεύτερη θέση, μετά τον Αχιλλέα. Πρόκειται για γιγαντόσωμο πολεμιστή, με υπεράνθρωπη σωματική δύναμη, πρακτικό πνεύμα και ηθική ακεραιότητα. Η γενναιότητα και η αυταπάρνηση του τον καθιστούν πολύτιμο στους Έλληνες πολιορκητές. Μετά το θάνατο του Αχιλλέα και αφού καταφέρει να αποσπάσει το σώμα του ήρωα από τον εχθρό, περι-μένει να του δοθεί ο πολύτιμος οπλισμός του νεκρού, πράγμα πού θα διασφαλίσει έμπρακτα την πανθομολογούμενη πολεμική υπεροχή του. Ωστόσο οι επικεφαλής της εκστρατείας αποφασίζουν να διοργανώσουν αγώνα για τη διεκδίκηση των όπλων του Αχιλλέα- έναν αγώνα στον όποιο προκρίνεται ο Οδυσσέας. Ο Αίας εξοργίζεται, ισχυρίζεται πώς ο Μενέλαος και ο Αγαμέμνων νόθευσαν την ψηφοφορία. Η αλήθεια είναι πώς ακόμα και αν δεν το έκαναν, αυτή καθεαυτή ή αγωνιστική διοργάνωση με έπαθλο τα όπλα πού κάθε στρατιώτης θα ορκιζόταν πώς ανήκουν στον Αίαντα, ήταν σαφώς κατα-χρηστική. Η αντίδραση του αδικημένου μαχητή -αν και συμβατή προς τον απόλυτο χαρακτήρα του ηρωικού ιδεώδους-μοιάζει προβληματική. Αποφασίζει να σκοτώσει τους Ατρείδες και ενδεχομένως τον Οδυσσέα μέσα στη νύχτα. [...] 

(από τον πρόλογο του μεταφραστή)