Το χάσμα που χώριζε παλαιότερα τα ωραία μαθηματικά επιτεύγματα της θεωρίας ελαστικότητας από την ανελέητη πραγματικότητα, που υποχρέωνε τον στατικό να αντιμετωπίζει, έστω και εκ των ενόντων, με απλουστευτικές λύσεις τα προβλήματα των κατασκευών, έπαυσε να υπάρχει. Ο ηλεκτρονικός υπολογιστής από τη μια και η μέθοδος των πεπερασμένων στοιχείων από την άλλη παρέχουν σήμερα τη δυνατότητα μιας εξαντλητικής αξιοποιήσεως των θεωρητικών κατακτήσεων. Η εξέλιξη αυτή συνεπάγεται βέβαια μια σημαντικά αυξημένη «μαθηματικοποίηση» της στατικής. Πράγματι, οι υπολογισμοί των πολυσύνθετων κατασκευών, που αναφέρονται σε θέματα της γραμμικής θεωρίας ελαστικότητας ή της ευστάθειας ή της πλαστικότητας ή της δυναμικής συμπεριφοράς, απαιτούν από τον υπεύθυνο στατικό μια βαθύτερη γνώση των αντίστοιχων θεωρητικών προβλημάτων. Η απαίτηση αυτή και παράλληλα η ανάγκη μιας αυτοδύναμης υπάρξεώς του υποχρεώνουν τον στατικό -και ίσως τον παρασύρουν- σε θεωρητικές αυτενέργειες, που αρχίζουν τουλάχιστον με την ανάπτυξη μιας μεθοδολογίας προσανατολισμένης στις αντιλήψεις του. Το ίδιο άλλωστε γινόταν και στο παρελθόν, όπως αποδεικνύεται με την πλήρη αυτοτέλεια που είχε πάνω από εκατό χρόνια η στατική σε σχέση με τη μηχανική. [...]

Πρώτο μέρος: Παραμόρφωση-Ένταση-Έργο

Δεύτερο μέρος: Το ελαστικό σώμα