Πολιτισμός είναι ο διαδρών σφυγμός της εντροπικής αντινόμισης του έμφυου (έμβιου) και του ένθεου (ένζωου) παράγοντα, ως παλίντονη μετάβαση από το έμφυο στο ένθεο και τανάπαλιν. Εικασία είναι η παλινδρόμηση μεταξύ των αντινομημένων πόλων του φυσικού και θετικού παράγοντα, μία παλινδρόμηση που, αν παύσει την διεντροπική λειτουργία της, θα αναιρέσει αυτόματα και την εικασιακή δυναμική της δημιουργικής έφεσης. Στην παρούσα σπουδή επιθεωρήσαμε το εντροπικώς διίστασθαι στο κατόπιν του διερωτικώς εξίστασθαι και του επινομικώς ενίστασθαι, προκειμένου να δώσουμε την πρέπουσα έμφαση στην μεταξύ τους διεντροπική αντινόμιση. Στην επι.κράτεια του «εικάζειν», το διερωτικώς εξίστασθαι διαστέλλεται στον ορίζοντα των τελεστών της οντομορφικά εννοούμενης πολλότητας προκειμένου να περι-συλλέξει ό,τι ως ποικιλομορφία ορίζει τον πλούτο του εόντος. Στην εν λόγω επικράτεια, το επι.νομικώς ενίστασθαι συστέλλεται στον πυρήνα των παραγόντων της ενδομορφικά εννοούμενης ενικότητας προκειμένου να περι.φρουρήσει ό,τι ως επακεραιότητα ορίζει την δύναμη του εόντος. Η ως άνω φυγόκεντρη και κεντρομόλα παλινδρόμιση αφορά τον ζωτικό σφυγμό εκείνου του εντροπικώς διίστασθαι που στερεώνεται εκ του γεγονότος ότι παλινδρομεί αρνούμενο την εν εαυτώ ή εν ετέρω μονόπλευρη εφησύχαση. Το εικάζειν ως αρχέγονος τρόπος και δρόμος του «μεταβάλλον αναπαύεται» δεν ομφαλοσκοπεί την εγκαταλελειμμένη εν εαυτώ οντότητα πιστοποιώντας μία ταυτότητα άνευ διττότητας. Υπό αυτή την αίρεση των πραγμάτων, καθίσταται περισσότερο κατανοητό ως διαδικασία διακύβευσης στον ορίζοντα των όρων της μεταβολής ανά παυσης παρά ως διαπόρευση τελείωσης στον ορίζοντα των όρων της μεταβολής δια κίνησης.