Η επιτέλεση (performance) παρουσιάζει πολλά κοινά χαρακτηριστικά με τελετουργίες, που απαντώνται με τρόπο πιο συστηματικό και έντονο στις προβιομηχανικές κοινωνίες, και διεκδικεί τα γνωρίσματα συμβολικής και συλλογικής διαδικασίας, εγγεγραμμένης στις διαφορετικές πολιτιστικές παραδόσεις, η οποία ταυτόχρονα λειτουργεί ως τεκμήριο της εκάστοτε πολιτιστικής ιδιοτυπίας. Η επιτέλεση έχει τέλος (απώτερο σκοπό) και στόχους τόσο ατομικούς όσο και συλλογικούς (π.χ. διερεύνηση των ατομικών ποιοτήτων, σπουδή στους κώδικες έκφρασης, κριτική του κοινωνικού γίγνεσθαι κ.ά.) Η επιτέλεση, ως διαδικασία, εξελίσσεται, αναπτύσσεται και δομείται στη βάση των πρακτικών των καλλιτεχνών (επιτελεστών), για να φτάσει να μεταμορφώσει τα υλικά και άυλα στοιχεία, ώστε να μπορέσει να επικαλεσθεί όρους ποιότητας, να κατορθώσει κάποιο βαθμό τελειότητας και να καθορίσει τους κανόνες που σχετίζονται με τις πρακτικές της. Η επιτέλεση πραγματώνεται στο μέτρο που περιλαμβάνει υλικά (κοινής χρήσης ή πολύτιμα), ενεργήματα, κανόνες, κώδικες - όχι βέβαια αιώνια αλλά σε αδιάκοπη αναθεώρηση και τροποποίηση.