Τα ζώα βρίσκονται ανάμεσά μας κι όμως δεν τα γνωρίζουμε πραγματικά, γιατί είμαστε διπλά τυφλοί: δεν γνωρίζουμε σχεδόν τίποτε από τη ζωότητά τους και αγνοούμε τη δική μας, απομακρυσμένοι από εκείνα και από τον εαυτό μας εξίσου. Δεν είμαστε σε θέση να τα κοιτάξουμε δίχως να τα συγκρίνουμε μαζί μας: δεν μιλούν, δεν σκέφτονται, δεν έχουν πολιτισμό και ιστορία, ζουν «πάντα εντός της φύσης». Δεν αντιλαμβανόμαστε πως είναι σαν να προσπαθούμε να κατανοήσουμε τον Homo Sapiens ψάχνοντας να βρούμε αν έχει φτερά, βράγχια ή λέπια. Επαναφέροντας στο προσκήνιο ζητήματα που αναδείχθηκαν στο "Ανοιχτό" του Τζιόρτζιο Αγκάμπεν και συνομιλώντας με το έργο του Ιταλού στοχαστή, διαπιστώνουμε ότι η ζωότητα δεν είναι ένα παρελθόν στο οποίο θέλουμε να επιστρέψουμε, αλλά ένας ορίζοντας σωτηρίας, μια προοπτική μεταμόρφωσης και μια προσπάθεια συμφιλίωσης του ανθρώπου τόσο με τη δική του ζωότητα όσο και με εκείνη των άλλων πλασμάτων, η οποία θα είναι ταυτόχρονα και μια πρόταση χειραφέτησης και απελευθέρωσης όλων των ζώων, συμπεριλαμβανομένων των ανθρώπινων. Μας προ(σ)καλεί να φανταστούμε έναν τρόπο να είμαστε ανθρώπινοι που δεν θα είναι εκείνος που γνωρίζαμε έως σήμερα, μια μορφή-ζωής που δεν θα είναι καταστροφική για τον εαυτό μας και τα άλλα πλάσματα.