Το δοκίμιο "Πίστη και Γνώση" που δημοσιεύεται για πρώτη φορά στα ελληνικά αποτελεί κομβικό σημείο στην εξέλιξη της σκέψης του Χέγκελ. Και τούτο επειδή οι κεντρικές θεωρητικές στοχεύσεις που περιλαμβάνει, με κύρια αιχμή την κριτική στον καντιανισμό, παραμένουν μέχρι το ύστερο έργο του. Με αυτό το δοκίμιο ο Χέγκελ θα υπερβεί τους μεταφυσικούς διαχωρισμούς ανάμεσα στο νου και τον κόσμο και τις επιστημονικές απαγορεύσεις όπως είναι η γνώση των φαινομένων και όχι των πραγμάτων στην έσχατη οντολογική τους κατασκευή. Εδώ θεμελιώνεται ως αφετηριακή ενόραση αλλά και τελικός στόχος η «σύλληψη του Είναι ως ενιαίου και οργανικά διατεταγμένου συστήματος...».

Μια θεώρηση η οποία φιλοδοξεί να συνοψίσει όλες τις θεμελιακές συνιστώσες της ανθρώπινης γνώσης και ταυτόχρονα αποκαθιστά τη «φιλοσοφία ως την κορωνίδα της ανθρώπινης διανοητικής περιπέτειας».