Τα 16 κείμενα του παρόντος τόμου - πλαστά δοκίμια, σύμφωνα με το Συγγραφέα τους - θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν ως το αποκορύφωμα της παρωδίας. Σχόλια των ηθών, της ηθικής, ξεσπάσματα ενός διεισδυτικού νου που η επικαιρότητα τον κάνουν να παρωδεί και τα νέα ήθη να χλευάζει. Πρόκειται για κείμενα-κανονικές ασκήσεις λογοτεχνικής παραποίησης, τα οποία αναγκάζουν τον αναγνώστη τους να δουν με τη δέουσα καχυποψία
κάποια πράγματα, που μερικές φορές γίνονται πολύ στα σοβαρά. Κι η θεώρηση αυτή αποδεικνύεται αφάνταστα ανακουφιστική, γιατί μια από τις πρώτες και ευγενέστερες λειτουργίες των μη σοβαρών
πραγμάτων είναι να ρίχνουν τη σκιά της δυσπιστίας στα υπερβολικά σοβαρά πράγματα - και αυτή ακριβώς είναι η σοβαρότερη λειτουργία της παρωδίας.