Και τα δύο κείμενα του συγγραφέα αναλύουν στη διαπλοκή τους τρεις θεμελιώδεις φιλοσοφικές έννοιες, έτσι όπως υιοθετήθηκαν από τη φαινομενολογία: την αποβλεπτικότητα, το a priori και την κατηγορική εποπτεία. Χωρίς να απομακρύνεται από την «ορθόδοξη» φαινομενολογία του δασκάλου του, του Husserl, ο συγγραφέας κατορθώνει να φωτίσει τις ανακαλύψεις της υπό μια νέα διπλή προοπτική: από τη μια, ερμηνεύει τις παραπάνω έννοιες στο ιστορικό τους βάθος από τον Πλάτωνα μέχρι τον Kant και, από την άλλη, τις θεμελιώνει σε αντίστοιχες δομές της ίδιας της ανθρώπινης ύπαρξης. Οι δύο αυτοί άξονες είναι άλλωστε εκείνοι που έχουν καταστήσει τη φαινομενολογία τη ζωντανότερη και γονιμότερη εκδοχή του σύγχρονου ευρωπαϊκού στοχασμού.