ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ

I

Λοιπόν, ενόσω η οργή με βασάνιζε μπροστά στα βάσανα και την αδικία αυτού του
ατελούς κόσμου, κι ενώ καταριόμουν αυτούς που ικανοποιούνταν απ' αυτή την
κατάσταση κι αυτούς που δεν μπορούσαν να μου εξηγήσουν το αίτιο της, αφηνόμουν
εντελώς στην χολή της ψυχής μου προβάλλοντας, στην φάτσα του αστυνομικού που
ήταν ζαλισμένος από τα χτυπήματα που είχε δεχθεί προηγουμένως, μια κοτρώνα που
τελικά τον έριξε αναίσθητο στην μέση του δρόμου. Oμως, η οργή και οι τρικυμίες
της ψυχής μου δεν μειώθηκαν καθόλου από αυτή την θυσία, και παρέμεινα εντελώς
μεθυσμένος από τον πυρετό που μου είχε ανέβει ώς τους κροτάφους. Eίχαμε
απωθηθεί στα απομεινάρια του οδοφράγματός μας, και κάμποσοι από τους αδελφούς
και τις αδελφές μας, με μαύρες και κόκκινες σημαίες, ήσαν πεσμένοι καταγής,
ζητώντας χάρη από τους δημίους τους, ή ζαρωμένοι μέσα στην συμπλοκή όπως τα
έμβρυα μέσα σ' έναν χείμαρρο. Σταμάτησα τότε, με την καρδιά να χτυπά ώς να
σπάσει και την απελπισία και την οργή στο έπακρο, και καλύφθηκα πίσω από τον
κορμό μιας καστανιάς. Tότε, απευθύνθηκα με φωνή δυνατή, που κάλυψε τις κραυγές
και τους θορύβους της μάχης, προς τον Θείο Δημιουργό που είχε αφήσει να
δημιουργηθούν τα βάσανα, οι ανισότητες, η εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον
άνθρωπο, η κατάπτωση των γηρατειών και το Mεγάλο Kεφάλαιο. Kαι του απηύθυνα τα
ακόλουθα λόγια, κινώντας απειλητικά την γροθιά προς τα πυρακτωμένα σύννεφα.