Τον 17ο αιώνα συντελέστηκε μια μεγάλη "επανάσταση" στην σκέψη και την αντιμετώπιση του ανθρώπου σε ότι αφορά την Φύση. Ο άνθρωπος όχι μόνο ζήτησε να γνωρίσει ακόμη περισσότερο την Φύση αλλά και να κυριαρχήσει και να υποτάξει τα φυσικά φαινόμενα στις δικές του ανάγκες και τους στόχους. Τότε δημιουργήθηκε μια νέα μέθοδος γνώσης της Φύσης. Στις μέχρι τότε γνωστές δηλαδή, την παρατήρηση και τα μαθηματικά, προστέθηκε μια ακόμη το πείραμα και τότε γεννήθηκε η Κλασική Φυσική η οποία πλέον πήρε και τον χαρακτηρισμό της επιστήμης.

 

Η νέα αυτή αντιμετώπιση της Φύσης από τον άνθρωπο είχε επίπτωση στην ίδια την φιλοσοφία της ζωής, στη σχέση μεταξύ Φύσης και ανθρώπου και τέλος στη σχέση του ανθρώπου με τον συνάνθρωπό του και τον Θεό.

 

Με την είσοδο όμως του 20ου αιώνα και των γεγονότων που διαδραματίστηκαν στην συνέχεια ο άνθρωπος άρχισε να αντιμετωπίζει την Φύση με έναν διαφορετικό τρόπο. Συνειδητοποιώντας ότι πρέπει να ζήσει μαζί με την Φύση και αυτά που την αποτελούν και όχι χωρίς αυτήν, σε συνδυασμό με την ανακάλυψη μιας άλλης φύσης, αυτήν του μικρόκοσμου, δημιουργεί μια νέα φυσική η οποία διαφοροποιείται έντονα από την παλαιά φυσική, την κλασική και δημιουργεί τη σύγχρονη φυσική. Η νέα αυτή σχέση που τώρα ανατέλλει έρχεται να δώσει μια άλλη διάσταση και τον αναγκάζει να επανοριοθετήσει την σχέση του με τη Φύση.