Στο Μονοπάτια της ζωής, ο νευροεπιστήμονας Steven Rose προτείνει μια θεωρία για τη ζωή σύμφωνα με την οποία εμείς οι άνθρωποι -όπως και όλα τα έμβια όντα- δημιουργούμε το δικό μας μέλλον, αν και σε μερικές περιπτώσεις δεν είναι της δικής μας επιλογής (δεν μας είναι αρεστό;). Τοποθετώντας τον ίδιο τον οργανισμό στο επίκεντρο της ζωής, ο Rose αντικρούει ευθέως την ιδεολογία του αναγωγισμού και του υπερδαρβινισμού, και την εμμονή τους στη θέση, που συχνά γίνεται πρωτοσέλιδο, ότι όλες οι όψεις της ανθρώπινης ζωής, από τις σεξουαλικές προτιμήσεις ως τη βρεφοκτονία, τον πολιτικό προσανατολισμό προς τη βία, την κυριαρχία του άντρα (ανδροκρατία) και τον αλκοολισμό, έχουν τη ρίζα τους στα γονίδια και αποτελούν αναπόφευκτη συνέπεια της φυσικής επιλογής. Ο Rose διατείνεται ότι τέτοιους είδους ισχυρισμοί δεν είναι απλά κοινωνικά αφελείς, αλλά παρανοούν σε θεμελιώδες επίπεδο την ενεργητική και μη αναγώγιμη φύση της διαδικασίας της ζωής.