Μέσα στο χώρο της Φιλοσοφίας της Αγωγής το βιβλίο τούτο μοιάζει αιρετικό. Αν το παραβάλει κάποιος προς τον κλασσικό - που σημαίνει και συμβατικό αναπότρεπτα - τύπο των παρόμοιων μελετών, μόνο τον υπότιτλο θα 'βρισκε κοινό. Επομένως όχι από σκοπιμότητα αλλά από ανάγκη αγνόησε και τη συναφή βιβλιογραφία. Η κύρια ιδέα που διάταξε την ορισμένη ανάπτυξη των συλλογισμών του έρχεται από την αντίληψη ότι η αγωγή σήμερα, στην παγκόσμια λειτουργική της, είναι ένα φαινόμενο χρεοκοπημένο επίσημα. Ένα δράμα, αν μας αρέσουν τα επισημότερα σχήματα, των εποχών της παρακμής. (. . .)