Το μεγαλύτερο μέρος των άρθρων 847 – 870 ΑΚ, όπου ρυθμίζεται η εγγύηση, θεσμοθετεί ή υποκρύπτει ενστάσεις. Ο συγγραφέας επιχειρεί να καταδείξει και να σκιαγραφήσει ποια είναι η συστηματική υποδομή της εγγύησης που κάνει τον εγγυητή προστατευτέο, αλλά και πώς τελικά διαρθρώνεται και εκδηλώνεται η νομοθετική αυτή προστασία μέσα από τη δυνατότητα έγερσης ενστάσεων, ρίχνοντας κυρίως το βάρος στις σχετικές θέσεις της ελληνικής νομολογίας. Το έργο χωρίζεται σε έξι κεφάλαια και πραγματεύεται την έννοια της εγγύησης, τις ενστάσεις του εγγυητή με βάση την αρχή του παρεπομένου, τις ενστάσεις από την αρχή της επικουρικότητας, τις ενστάσεις από την αρχή σεβασμού του αλλότριου χαρακτήρα της εγγύησης, τις ενστάσεις από την ίδια τη σύμβαση της εγγύησης και το ζήτημα των ενστάσεων σε παρεμφερείς συμβατικούς τύπους.