«Αυτή η θάλασσα η μεγάλη και ευρύχωρος...», Ψαλμ. 103, 25
Με αυτά τα λόγια του προφητάνακτος Δαβίδ, επισημαίνεται η ξεχωριστή σχέση του ανθρώπου με τη θάλασσα. Η θάλασσα, με τη μεγαλόπρεπη υποταγή της στον Δεσπότη των όλων, είναι για τον ψαλμωδό ένα από τα πιο εύγλωττα κεφάλαια της φυσικής αποκαλύψεως. Αποκαλύπτει και διηγείται τη δύναμη, τη σοφία και την αγαθότητα του Θεού. Η θάλασσα βρίσκεται πιο κοντά στην ψυχή μας, γίνεται πιο χρήσιμη στους σκοπούς του Θεού, κατά και μετά την Καινή Διαθήκη. Το μεγαλύτερο μέρος του δημοσίου βίου του Σωτήρος ξετυλίχθηκε γύρω και πάνω από μια μικρογραφία της θάλασσας, τη λίμνη Γεννησαρέτ ή θάλασσα της Τιβεριάδος. Από εκεί πήρε τους Αποστόλους του, απλοϊκούς ψαράδες και τους άλλαξε σε «αλιείς ανθρώπων». Από εκεί πήρε εικόνες για τη διδασκαλία του.
Μετά την Πεντηκοστή, όταν οι Απόστολοι ξεκίνησαν για το έργο τους στην οικουμένη, ήλθαν σ' επαφή με την πραγματική θάλασσα, τη «θάλασσαν την μεγάλην», «την θάλασσαν την επί δυσμών», όπως η Παλαιά Διαθήκη, ανάμεσα και σε άλλες ονομασίες, αποκαλούσε τη Μεσόγειο. Διασχίζοντας στεριές, αλλά διασχίζοντας και πελάγη, έφεραν το Ευαγγέλιο στα πέρατα του τότε γνωστού κόσμου. Γνώρισαν, έτσι, την αληθινή, την πραγματικά μεγάλη θάλασσα. Πάλαιψαν μαζί της μερικές φορές. Αλλά πάντα την είδαν και διαπίστωσαν ότι ήταν υποταγμένη στις βουλές του Κυρίου τους, όχι μονάχα άναρχος και εικονικός λόγος της φυσικής αποκαλύψεως, όπως ανέκαθεν, αλλά και δρόμος του έναρθρου λόγου του Θεού, του Ευαγγελίου. (Από τον πρόλογο του Σεβ. Μητρ. Χίου, Ψαρών και Οινουσσών κ. Μάρκου)