Βάσιμα θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι οι νικηφόροι Βαλκανικοί πόλεμοι δεν ήταν παρά μια υγιής αντίδραση στο πανελλήνιο όνειδος το οποίο προκάλεσε η ήττα του '97. Προϋπόθεση για τις ελληνικές νίκες κατά τους εν λόγω πολέμους αποτέλεσε και η κτηθείσα πείρα κατά τη διάρκεια και της άλλης εθνικής έγερσης, εκείνης του «Μακεδονικού Αγώνα». Τότε μάλιστα για πρώτη φορά, Έλληνες στρατιωτικοί είχαν την εμπειρία να γνωρίσουν από κοντά τη γη της Μακεδονίας, τη γη που έπειτα από λίγα χρόνια θα καλούνταν οι ίδιοι να απελευθερώσουν. Καθοριστικότατη όμως ήταν και η συνεισφορά για τις νίκες μας στον πόλεμο του 1912-13 και της επανάστασης του 1909 στο Γουδί. Και αυτό γιατί ένα από τα αιτήματα που διετύπωσαν οι επαναστατημένες στρατιωτικές μονάδες στο Γουδί ήταν και ο εκσυγχρονισμός του στρατού και του στόλου, ενώ ως άλλο ζωογόνο αποτέλεσμα της επανάστασης εκείνης λειτούργησε και η έλευση στον ελληνικό χώρο του Ελευθερίου Βενιζέλου.