Η συγγραφέας υποβάλλει σε κριτική τη σύγχρονη ανθρωπολογία της αρχαίας Ελλάδας. Μήπως αυτή η τελευταία «ξαναψύχρανε» την ελληνική πόλη εστιάζοντας την προσοχή στο κέντρο, το μέσον, την εξισωτική κατανομή και την εναλλαξιμότητα των πολιτών, εξαλείφοντας κοντολογίς το πολιτικό στοιχείο ή εννοώντας το μόνο υπό την επίδραση του Ενός και αδιαίρετου; Μήπως είναι καιρός να αντιστραφεί η τάση, να προβούμε σε μια «αναθέρμανση» της πόλης αποσπώντας την από την ακινησία, για να τη δούμε πλέον σε κίνηση, επανεισάγοντας τη σύγκρουση μέσα στους κόλπους της;