«Αυτό το βιβλίο αποτελεί μια ιστορία του ευρωπαϊκού αστικού βιώματος κατά τη διάρκεια του 19ου και του 20ού αιώνα. Οδηγεί τον αναγνώστη σε ένα ταξίδι σε μεγάλες και μικρότερες πόλεις σε όλη την ήπειρο προς αναζήτηση των μοτίβων ανάπτυξης που διαμόρφωσαν το αστικό τοπίο ως ανεξίτηλα ευρωπαϊκό. Εστιάζω στο δομημένο περιβάλλον, στους κοινωνικούς και πολιτισμικούς μετασχηματισμούς που σηματοδοτούν τα μοτίβα συνέχειας και αλλαγής, και τη μετάβαση στη νεωτερική αστική κοινωνία. Το βιβλίο υφαίνει την ιστορία των πόλεων της Ευρώπης απευθείας πάνω στον ευρύτερο ιστό της ιστορίας. Αρχίζει από το 1815 με το τέλος των Ναπολεόντειων Πολέμων και συνεχίζει μέχρι το τέλος του 20ού αιώνα και τις αρχές του 21ου. [...] Ο 19ος και ο 20ός αιώνας ήταν οι πιο σημαντικές περίοδοι, κατά τη διάρκεια των οποίων οι ευρωπαϊκές πόλεις αποτέλεσαν το χωνευτήρι της νεωτερικότητας. Αποτελούν μια διακριτή περίοδο ζωτικής σημασίας. Η ευρωπαϊκή αστική ιστορία έχει δομηθεί σε μεγάλο βαθμό με βάση μια κατακόρυφη διάχυση του πλούτου προς τα κάτω: οι νεωτερικές τροπικότητες σχηματίστηκαν στις μεγάλες πρωτεύουσες και κύλησαν προς τα κάτω μέσω της αστικής ιεραρχίας. [...] Το βιβλίο απομακρύνεται από την άποψη ότι οι πρωτεύουσες πυροδότησαν τη νεωτερική αστική κοινωνία και κουλτούρα, και οι περιφερειακές μικρές και μεγάλες πόλεις που βρίσκονταν μακριά από τη Δύση δεν είχαν καμία τοπική κουλτούρα άξια συζήτησης έως την έλευση της νεωτερικότητας. Στόχος μου είναι να αποσυνθέσω αυτή την αφήγηση και να αποκεντρώσω τη νεωτερικότητα, απομακρυνόμενη από το Παρίσι, το Λονδίνο και τη Βιέννη προς μια ευρύτερη αστική σφαίρα. Έτσι θα αναγνωρισθεί η ιδιαίτερα περίπλοκη, συχνά αντιφατική, φύση της νεωτερικότητας καθώς σχηματιζόταν στον γεω-ιστορικό χώρο, και οι τρόποι με τους οποίους οι τοπικές αστικές κουλτούρες επηρέασαν τον νεωτερικό μετασχηματισμό. Απαιτείται μια επαναχαρτογράφηση των ευρωπαϊκών αστικών διαδικασιών που θα αντιμετωπίζει τις πόλεις της Ανατολής και του Νότου όχι ως αποκομμένες επαρχίες αλλά ως ιδιαίτερα παραγωγικές, παγκοσμίως διασυνδεδεμένες, με τις δικές τους νεωτερικές τάσεις. Οι πόλεις ποτέ δεν ήταν στατικές κοινωνίες εγκλωβισμένες σε συστήματα πεποιθήσεων που τους είχαν επιβληθεί -οθωμανικά, κομμουνιστικά ή καπιταλιστικά. Προς δυσαρέσκεια των ιστορικών, αυτοί που έζησαν κατά το παρελθόν συμπεριφέρονταν σύμφωνα με τις απλές κατηγορίες που τους είχαν ανατεθεί. Είχαν την ικανότητα να έχουν μια πληθώρα οπτικών και ταυτοτήτων, ειδικότερα όταν ζούσαν στις πόλεις».