"Γιατί κάψαμε τη Σμύρνη; Γιατί φοβηθήκαμε ότι αν έμεναν τα κτίρια στη θέση τους, δεν θα μπορούσαμε να απαλλαγούμε από τις μειονότητες..." (Falih Rifki Atay)

Η κορυφαία τραγική στιγμή, που συμβόλισε με τον πιο έντονο και οδυνηρό τρόπο το τέλος της μεγάλης ιστορικής διαδικασίας του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, ήταν η καταστροφή της Σμύρνης τον Σεπτέμβριο του 1922 και η παράδοση του άμαχου πληθυσμού της, Ελλήνων και Αρμενίων, στο έλεος των άτακτων τσετών και των τακτικών του κεμαλικού στρατού.
Οι Τούρκοι προχώρησαν με προσχεδιασμένα βήματα σε ένα όργιο λεηλασίας, βιασμών και σφαγής, με αποκορύφωμα το κάψιμο της πόλης.
Οι δυτικές Δυνάμεις, ανήσυχες για την προστασία των εμπορικών τους συμφερόντων και των μεταξύ τους ισορροπιών, αρνήθηκαν κυνικά να παρέμβουν.
Το βιβλίο αυτό, χρησιμοποιώντας τα ντοκουμέντα των ίδιων των θυμάτων, αλλά και ουδέτερων παρατηρητών, αποτέλεσε διεθνώς ένα θεμελιώδες τεκμήριο της καταστροφής.
Στις σελίδες του παρατίθενται με ανατριχιαστική ακρίβεια μαρτυρίες, διαγράφονται χαρακτήρες και αναδεικνύεται ο ηρωισμός κάποιων που με αυτοθυσία κατόρθωσαν, μέσα στο χάος, να σώσουν χιλιάδες ζωές.
Εργασίες σαν κι αυτή της Μάρτζορι Χουσεπιάν, αλλά και σημαντικών Ελλήνων διανοουμένων όπως ο Ηλίας Βενέζης, η Διδώ Σωτηρίου κ.ά., επέτρεψαν να μην εξαφανιστεί η Μνήμη από τον δημόσιο λόγο, απ' όπου επί δεκαετίες είχε εξοριστεί