Μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσµίου Πολέµου (1939-1945) η ανθρωπότητα δεν τόλµησε –έως σήµερα– να κάνει έναν άλλον παγκόσµιο πόλεµο, γιατί ήταν τόσο µεγάλο το θανατικό που έσπειρε και τόση η φρίκη που προκάλεσε, που ίσως τρόµαξαν και οι ίδιοι οι δηµιουργοί από τα έργα τους. Στον πόλεµο των µετόπισθεν µπορούµε να εντάξουµε και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης
των ναζί. Το πρώτο από αυτά δηµιουργήθηκε στην πόλη Νταχάου το 1933. Αποτέλεσε πρότυπο και για τα υπόλοιπα στρατόπεδα που φτιάχτηκαν στη συνέχεια, µάλιστα στη σχολή
στελεχών του εκπαιδεύτηκαν πολλοί διοικητές ναζιστικών στρατοπέδων. Ιδρύθηκε από την Γκεστάπο (Κρατική Μυστική Αστυνοµία) και βρισκόταν µόλις 20 χιλιόµετρα µακριά από το
Μόναχο. ∆εν ήταν στρατόπεδο εξόντωσης (όπως το Άουσβιτς), παρόλο που είχε κρεµατόριο και ειδικό κτίριο για «ιατρικά πειράµατα», αλλά «το πρώτο στρατόπεδο συγκέντρωσης
για πολιτικούς κρατουµένους», σύµφωνα µε τον Χάινριχ Χίµλερ, αρχηγό της Αστυνοµίας του Μονάχου. Εκεί οι ναζί συγκέντρωσαν τους «άλλους», όσους σκέφτονταν διαφορετικά
από αυτούς: σοσιαλιστές, κοµµουνιστές, θεολόγους και ιερείς, µάρτυρες του Ιεχωβά, Ροµά, οµοφυλόφιλους, αιχµαλώτους πολέµου ή Εβραίους.

Το παρόν βιβλίο χωρίζεται σε πέντε ενότητες. Η πρώτη περιέχει το ιστορικό του Νταχάου, η δεύτερη έγγραφα και ντοκουµέντα, η τρίτη προφορικές και επιστολικές µαρτυρίες, η
τέταρτη τον Τύπο ως πηγή για το Νταχάου και η πέµπτη φωτογραφίες και υλικό από το στρατόπεδο την εποχή που λειτουργούσε αλλά και σηµερινές.

Βασικός στόχος του βιβλίου είναι, εκτός από τη δηµοσίευση των νέων στοιχείων και τη βοήθεια που αυτά θα προσφέρουν στους ερευνητές και στους αναγνώστες, οι νέοι άνθρωποι
να γνωρίσουν τις θηριωδίες που µπορεί να γεννήσει η ανθρώπινη διαστροφή, τη φρίκη του πολέµου και την αβίωτη καθηµερινότητα των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Εκεί που ένας
αριθµός, το νούµερο, αντικαθιστούσε την προσωπικότητα του ανθρώπου. Τους χώρους εκείνους που µόνο θλίψη και ντροπή προκαλούν στην ανθρωπότητα…