Τὸ ζήτημα τῆς ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας ἀπασχόλησε επανειλημμένως τὶς σχέσεις μεταξύ νεοελληνικοῦ Κράτους καὶ Ἐκκλησίας, προκαλώντας τὶς περισσότερες φορές ὀξύτατες ἀλλὰ καὶ ἀδιέξοδες κρίσεις. Ἀπὸ τὶς πολλαπλὲς πτυχὲς τοῦ ζητήματος αὐτοῦ, ὡς ἡ πλέον ἀμφιλεγόμενη ἀναδείχθηκε ἐκείνη ποὺ ἅπτεται τῶν τίτλων ἰδιοκτησίας τοὺς ὁποίους ἐπικαλοῦνται ἱστορικὰ ἐκκλησιαστικὰ νομικὰ πρόσωπα - κυρίως παλαίφατες μονὲς ἤ ναοί - ἀναφορικὰ μὲ τὰ ἐμπράγματα δικαιώματά τους στὴν ἀκίνητη περιουσία τους.
Συμβολὴ στὴν ἄρση τοῦ πραγματικοῦ αὐτοῦ βιβλιογραφικοῦ κενοῦ φιλοδοξεῖ νὰ ἀποτελέσει ἡ ἀνὰ χεῖρας μελέτη, ποὺ ἔρχεται νὰ ἀποτινάξει τὴν ἀπὸ ἐτῶν ἄπνοια στὸ ἀνωτέρω πεδίο. Στὸ κείμενο ποὺ ἀκολουθεῖ, ὁ ἀναγνώστης μπορεῖ νὰ βρεῖ, μεταξὺ ἄλλων, σημαντικὰ νομολογιακὰ δεδομένα - ὅπως τὴν περίφημη δικαστικὴ ὑπόθεση τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Τοπλοῦ Κρήτης – ποὺ παρέχουν τροφὴ γιὰ νέους προβληματισμούς, ἀναφορικὰ μὲ τὸ ζήτημα τῆς ἀκίνητης ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας.