Η στάση της ελληνικής κοινωνίας στο ζήτημα της ανατροφής των παιδιών μετά το διαζύγιο ή τον χωρισμό είναι εντυπωσια- κά οπισθοδρομική σε σχέση με αυτή των υπόλοιπων προοδευμένων κρατών. Η αντίληψη ότι το παιδί μετά τον χωρισμό παραμένει κυρίως ή αποκλειστικώς υπό την επιμέλεια ενός γονέα είναι βαθιά ριζωμένη σε όλα τα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας, από τα πιο συντηρητικά έως τα υποτιθέμενα πιο προοδευτικά, συμπεριλαμβανομένων ειδικών ψυχικής υγείας, νομικών και δικαστών. Η διεθνής ερευνητική παραδοχή, καρπός πολυάριθμων μελετών πολλών ειδικοτήτων, ότι η συνεχόμενη, άμεση, ενεργή εμπλοκή και των δύο γονέων στις ζωές των παιδιών τους είναι καίριας σημασίας για την ευημερία τους, παραμένει στην Ελλάδα εντυπωσιακά ξένη. Το βιβλίο συγκεντρώνει μελέτες Ελλήνων και διεθνών ειδικών από διαφορετικές επιστήμες, οι οποίοι εξηγούν με βάση τα πορίσματα της σύγχρονης εμπειρικής έρευνας ότι η εξίσου ανατροφή είναι το μόνο μοντέλο που προσφέρει τη μέγιστη δυνατή ευημερία σε παιδιά και γονείς μετά τον χωρισμό ή το διαζύγιο και ικανοποιεί αιτήματα για κοινωνική δικαιοσύνη σχετικά με την προστασία του δικαιώματος του παιδιού στην ισότητα, καθώς εδραιώνει το δικαίωμα του παιδιού να ανατρέφεται εξίσου και από τους δύο γονείς και να διατηρεί την αρχική του σχέση και με τους δύο. Το βιβλίο στόχο έχει να αποτελέσει έναν οδηγό για τους γονείς αλλά και για τους ειδικούς της παιδικής προστασίας, δικηγόρους, δικαστές, ψυχολόγους, ψυχίατρους, παιδίατρους, κοινωνικούς λειτουργούς και παιδαγωγούς.