Ότι ακούμε ξανά και ξανά θέτει περιορισμούς σε βεβαιότητες που έμοιαζαν αμετακίνητες και μπορεί να μας υποχρεώνει στον ανασχηματισμό των θεωρητικών προϋποθέσεων από τις οποίες ξεκινούσαμε, διευρύνοντας επιπλέον τη γνώση του ιστορικού που είναι εξοικιωμένος με τη γραμμική χρονολόγηση. Γιατί οι προφορικές πηγές διαρρηγνύουν ακόμη και βίαια την απομόνωση και την προστατευμένη μοναξιά των αρχείων, τον κλειστό κόσμο της γραπτής πηγής, τη λιγότερη ή περισσότερη στατική θέαση στην οποία τοποθετείται ο ιστορικός. Πολλές προηγούμενες απόψεις, που καταγράφηκαν ίσως με εργατικότητα μέσα από τη βιβλιογραφιή μελέτη, γίνονται κομμάτια καθώς οι προφορικές πηγές ανοίγουν συνήθως απροσδόκητους δρόμους και η δραματική και γεμάτη πάθος εγγύτητα του διαλόγου εμποδίζει τη γρήγορη και σχηματική αξιολόγηση και σύνθεση.