Οι σχέσεις που διαμορφώνονται στο αλβανο-ελληνικό διασυνοριακό πλαίσιο, δεν μπορούν να γίνουν κατανοητές παρά μόνο σε συνάρτηση με την «πολιτική οικονομία» της συγκεκριμένης κινητικότητας. Η ασυμμετρία, η ανισότητα, των δύο πλευρών του συνόρου είναι καθοριστική. Με το άνοιγμα του συνόρου αναπτύσσεται μια δυναμική που προσδιορίζεται από την τάση ή πίεση για έξοδο από την Αλβανία ενός μεγάλου τμήματος του πληθυσμού, λόγω της πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής κρίσης, αλλά και από την έλξη που ασκεί η Ελλάδα ως χώρος εγκατάστασης. Ο κατά κανόνα παράνομος τρόπος εισόδου στην Ελλάδα καθιστά αυτή τη σχέση ακόμα πιο ασύμμετρη και θέτει τους μετακινούμενους σε μια πολύ πιο ανίσχυρη θέση, καθώς ζουν και εργάζονται σε καθεστώς παρανομίας και ως εκ τούτου δεν έχουν νομική υπόσταση, ούτε μπορούν να διεκδικήσουν τίποτα. Η νομιμοποίηση βελτιώνει τη θέση τους, αλλά δεν εξουδετερώνει τη δομική ανισότητα που χαρακτηρίζει έτσι και αλλιώς το φαινόμενο της μετανάστευσης και την ιδιότητα του μετανάστη. Η προσπάθεια των μεταναστών να παρουσιάσουν στοιχεία ταυτότητας που διευκολύνουν τη θέση τους (τεκμήρια ελληνικής καταγωγής ή χριστιανικής πίστης, αλλαγές ονομάτων κ.λπ.) φανερώνει ακριβώς πώς βιώνουν αυτή την άνιση σχέση, η οποία επιβαρύνεται από παράγοντες που αφορούν την ετερότητά τους.