… ο δι­κη­γό­ρος θε­ώ­ρη­σε ανα­γκαίο να πα­ρέμ­βει και εδώ, έβγα­λε από το δερ­μά­τι­νο χαρ­το­φύ­λα­κα δύο εφη­με­ρί­δες, η Μα­κε­δο­νία και Το Βή­μα της 3ης Φε­βρου­α­ρίου 2009 ήταν, και δι­ά­βα­σε, αφού ενη­μέ­ρω­σε ότι ήταν λό­για του Δι­κα­στή : «είναι βα­ρύς και τι­μη­τι­κός ο ρό­λος που έχου­με, γι­α­τί πρέ­πει να κα­θα­ρί­σου­με το από­στη­μα που τα­λαι­πω­ρεί εδώ και πο­λύ και­ρό τις ψυ­χές της μη­τέ­ρας του Άλεξ και των παι­δι­ών ελ­πί­ζου­με η από­φα­ση να βά­λει τέ­λος στη γάγ­γραι­να που τρώει την ψυ­χή τους, για κα­νέ­ναν η επό­με­νη ημέ­ρα δε θα είναι η ίδια, ούτε για τη μη­τέ­ρα ούτε για τα παι­διά ούτε για τις οικο­γέ­νει­ές τους»…

Στις 3 Φε­βρου­α­ρίου 2006 εξα­φα­νί­στη­κε στη Βέ­ροια, όπου ζού­σε με τη μη­τέ­ρα του, ο εντε­κά­χρο­νος Άλεξ ρω­σο-γε­ωρ­γι­α­νής κα­τα­γω­γής. Τέσ­σε­ρις μή­νες αρ­γό­τε­ρα απο­κα­λύ­φθη­κε η εμπλο­κή στην εξα­φά­νι­ση του μι­ας πα­ρέ­ας πέ­ντε ανη­λί­κων, έντε­κα έως δε­κα­τρι­ών ετών. Η υπό­θε­ση έλα­βε τε­ρά­στι­ες δι­α­στά­σεις, συ­γκλό­νι­σε την πό­λη και τη χώ­ρα, πέ­ρα­σε τα σύ­νο­ρα.

Στις 22 Ιου­νίου 2006 ορ­κί­στη­κα πραγ­μα­το­γνώ­μο­νας για την υπό­θε­ση αυτή και τα­ξί­δε­ψα πολ­λές φο­ρές στη Βέ­ροια, την πό­λη όπου γεν­νή­θη­κα και πέ­ρα­σα εκεί τα παι­δι­κά μου χρό­νια, στις ίδι­ες γει­το­νι­ές, πλα­τεί­ες και σο­κά­κια με τους πέ­ντε ανη­λί­κους.

Στο βι­βλίο επι­χει­ρεί­ται μια ερευ­νη­τι­κή και κρι­τι­κή προ­σέγ­γι­ση των πέ­ντε αυτών ανη­λί­κων, οι οποίοι απο­τυ­πώ­θη­καν στη συλ­λο­γι­κή μνή­μη ως εγκλη­μα­τι­κά άτο­μα, ταυ­τό­χρο­να εξε­τά­ζε­ται η στά­ση και αντί­δρα­ση της το­πι­κής κοι­νω­νί­ας. Σε δεύ­τε­ρο πα­ράλ­λη­λο επί­πε­δο, ως ανα­πό­φευ­κτη συ­νέ­πεια οδη­γή­θη­κα σε μια αυτο­α­να­λυ­τι­κή, επί­μο­νη, επώ­δυ­νη μα και ανα­κου­φι­στι­κή βύ­θι­ση στη δι­κή μου παι­δι­κή ηλι­κία. Ανο­λο­κλή­ρω­τη πα­ρα­μέ­νει.

Η δί­κη των πέ­ντε ανη­λί­κων ξε­κί­νη­σε το Σε­πτέμ­βριο 2008 και τε­λεί­ω­σε στις 3 Φε­βρου­α­ρίου 2009.