Οι «Πετροφάισες» είναι ένας βροντοφωναχτός γραπτός ύμνος για τη Γυναίκα. Τη γυναίκα των φτωχών περιοχών της Γης, που με το κοφτερό της μυαλό, τη γρανιτένια της θέληση, το ατσαλένιο και ταυτόχρονα πουπουλένιο κορμί της, έκαναν τ' απίστευτα μπορετά, τόσο για την επιβίωση (κυριο­λεκτικά) της πολυπρόσωπης φαμελιάς της, όσο και την (κατά το δυνατό) μόρφωση των παιδιών της, δίπλα και παράλληλα στον εξ ίσου πανάξιο δουλευτή, σύζυγό της. Πετροφάισες αποκαλούσαν, στην αναφερόμενη περιοχή τις γυναίκες που έτρωγαν (μεταφορικά) ακόμα και τις πέτρες, προκειμένου να επιτύχουν τον ιερό σκοπό τους. Μια μορφή «πετροφαγιάς» ήταν η επινόηση της επεξεργασίας των φύλλων του φυτού Σπάρτο (δεκατρείς σκληρές χειρωνακτικές φάσεις επεξεργασίας), η μετατροπή του σε μορφή μαλλιού και η παραγωγή, στη συνέχεια ρούχων (φορεσιών και κυρίως πολύμορφων) χαλιών. Από έγκυρους αναγνώστες ή φορείς, η λεπτομερής περιγραφή της «βιομηχανίας» του Σπάρτου, χαρακτηρίστηκε σαν «Επιχείρηση σωτηρίας παραδοσιακών αγαθών, κορυφαίας εθνικής σημασίας», όπως και ότι το βιβλίο είναι «Παγκόσμιο Ντοκουμέντο Λαϊκής Οικοτεχνίας» (Ε.Ο.Μ.Ε.Χ.).