Τα μαγικά παραμύθια «δε λένε αυτό που θέλουν να μας πουν», αλλά με τον συμβολικό τους λόγο, όσο ανώδυνος κι εξωπραγματικός κι αν μοιάζει, μας λένε τι πρέπει να κάνουμε «για να μεγαλώσουμε». Μέσα από τη μυητική πορεία των ηρώων τους, μας δείχνουν ότι στη ζωή θα συναντήσουμε εξουσιαστές. Η καλή ή κακή τους πρόθεση δεν έχει σημασία – αυτό που έχει σημασία είναι ότι δεν πρέπει να τους επιτρέψουμε να μας ακινητοποιήσουν μέσα στην εξουσία τους. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι βρέθηκαν στον δρόμο μας μονάχα για να μας δώσουν το κλειδί μιας πύλης που οδηγεί αλλού.

Σ’ αυτό το μικρό βιβλίο, επιχειρώ να προσεγγίσω τη συμβολική ερμηνεία του Πολυροβιθά – που δεν είναι άλλος από τον αφέντη του Παπουτσωμένου γάτου, της συλλογής των αδερφών Γκριμ. Αν συγκρίνουμε τις δύο παραλλαγές, βλέπουμε ότι στον Πολυροβιθά αντί για εμπιστοσύνη στον γάτο, έχουμε εμπιστοσύνη στο ρεβίθι, δηλαδή στη δυνατότητα που προσφέρει ένας σπόρος.

Ο Πολυροβιθάς ήταν ένας φτωχός που ζούσε μια φορά κι έναν καιρό σ’ έναν τόπο μακρινό και δεν είχε στη ζωή του τίποτα και κανέναν. Αυτός ο μοναχικός ήρωας συναντάει βασιλιάδες και βασιλοπούλες και θεριά, κι απ’ αυτές τις συναντήσεις ανδρώνεται. Δεν ακινητοποιείται, δεν εγκλωβίζεται, δεν αιχμαλωτίζεται, αλλά προχωράει ίσια εμπρός, από την ερημιά στο παλάτι του βασιλιά, από το παλάτι του βασιλιά στο θεριό-κλειδοκράτορα που κρύβεται στον πάτο του πηγαδιού, κι από κει στο παλάτι του θεριού που με το πλήρωμα του χρόνου γίνεται δικό του. Όλα αυτά, γιατί μια μέρα βρήκε στον δρόμο του… ένα ρεβίθι.