Το θέατρο αποτελεί ένα δευτερογενές σημειωτικό σύστημα που δηλώνει την πραγματικότητα, σε τρόπο που, χωρίς να αποτελεί καθρέπτη, συνιστά δείκτη του κοινωνικού γίγνεσθαι με ικανοποιητικό βαθμό αντικειμενικότητας. Στη μελέτη μας, με άξονα τη σύγκρουση και αντιπαράθεση της νεολαίας προς όλες τις μορφές και εκδοχές του συστήματος, ανιχνεύουμε την πορεία της ελληνικής κοινωνίας κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα με φορέα δράσης τον νέο ήρωα των θεατρικών έργων που εξετάζονται, ο οποίος αντιμετωπίζει δυναμικά και αγωνιστικά τη ζωή, αρνούμενος το συμβιβασμό και την παθητικότητα. Η κοινωνιο-σημειωτική μέθοδος αποτελεί το θεωρητικό πλαίσιο της προσέγγισης αυτής, η οποία αναφέρεται είτε σε ελάσσονα έργα επωνύμων συγγραφέων, είτε σε κείμενα λιγότερων γνωστών δραματουργών, μέσα από τα οποία διαγράφεται παραστατικά η πορεία της ελληνικής νεολαίας κατά την αντίστοιχη περίοδο, που αφορά εξίσου την Ιστορία του Ελληνικού Θεάτρου και της Ελληνικής Κοινωνίας στο σύνολό της. Κατ' αυτό τον τρόπο, από τη σημειωτική ανάλυση του δραματικού κειμένου αναγόμαστε σε μια θεωρία για την πρόσληψη του Θεάτρου και από την Θεατρολογία στην ΚΟινωνιολογία.