Από τη στιγμή που δύο ενήλικες γίνονται γονείς, ακούγεται συχνά πως ξεχνάνε τον εαυτό τους: Ζουν, δημιουργούν και εργάζονται πρωτίστως για να καλύψουν τις ανάγκες και τις επιθυμίες των παιδιών τους.
Όμως τι γίνεται με τις ανάγκες αυτές των γονέων, τους προβληματισμούς ή προβλήματα που προκύπτουν όταν οι δικές τους ψυχικές ανάγκες δεν φιλτράρονται σε σχέση με το καλό του παιδιού;
Στο βιβλίο αυτό οι συγγραφείς εστιάζουν την προσοχή τους στο τι γίνεται με τους γονείς κατά την περίοδο της ανάπτυξης των παιδιών τους. Πρόκειται όχι για μαθήματα αλλά για ανοιχτές συζητήσεις πάνω σε ότι οι ίδιοι οι γονείς παθαίνουν καθώς φαντασιώνονται, περιμένουν, υποδέχονται και μεγαλώνουν τα παιδιά τους.

Μέσα από τέσσερα διαφορετικά ηλικιακά στάδια ανάπτυξης του παιδιού, από την βρεφική έως την εφηβική ηλικία, οι γονείς καλούνται να έρθουν αντιμέτωποι με τον εαυτό τους, να εξερευνήσουν τη δική τους ανάγκη και εμπειρία όταν ήταν παιδιά, τα δικά τους «παθήματα», τις σχέσεις τους με τους δικούς τους γονείς, έτσι ώστε να μπορέσουν να εξασφαλίσουν μία ουσιαστικότερη γονεϊκή σχέση με τα παιδιά τους αλλά κυρίως μία καλύτερη σχέση με τον εαυτό τους στον ρόλο του γονέα.