Καταγράφει το άγραφο δίκαιο των Πανελλήνων. Αποδεικνύει ότι περί την Ιδέα του Δικαίου περιεστράφη η σκέψη των μεγαλοφυεστέρων ανδρών της Αρχαίας Ελλάδος. Τεκμηριώνει ότι μόνοι και αποκλειστικοί δημιουργοί του «νόμω δικαίου» υπήρξαν οι Έλληνες. Θησαυρίζει τα σπαράγματα των νομοθεσιών των «δημιουργών πολιτείας» Λυκούργου, Περιάνδρου, Πιττακού, Χαρώνδα, Ζαλεύκου, Αρχύτα, Δράκοντος. Αναπτύσσει τις ελληνικής εμπνεύσεως και διαιώνιου κύρους θεμελιώδεις αρχές του Αστικού και Δημοσίου Δικαίου ? Συνταγματικού και Διοικητικού, του Ποινικού και Δικονομικού Δικαίου. Αναδομεί τον Καταστατικό Χάρτη της Αθηναίων Πολιτείας (Μορφή και λειτουργία, κατοχύρωση ατομικών ελευθεριών, λαϊκή κυριαρχία και άμεση υπό του λαού άσκηση του νομοθετείν, άρχειν και δικάζειν, τα όργανα απονομής της δικαιοσύνης, την καθ? ύλη αρμοδιότητα των δικαστηρίων κ.λ.π.). Κωδικοποιεί το Ποινικό Δίκαιο, τον Ποινικό Κώδικα και τη Δικονομία του Αττικού Δικαίου. Ανασυνιστά αλφαβητικώς, τους Δικανικούς Όρους τους πολλοί των οποίων είναι σε χρήση και σήμερα. Καταρρίπτει τον διαχρονικό επιστημονικό μύθο περί δήθεν ανύπαρκτης εισφοράς της Ελληνικής Σκέψεως στον νομικό πολιτισμό του Δυτικού Κόσμου. Αναιρεί το Ακαδημαϊκό δόγμα ότι το Ρωμαϊκό Δίκαιο υπήρξε πρωτογενές δημιούργημα, ενώ ιστορικώς μαρτυρείται και συγκριτικώς διαπιστώνεται ότι ήταν ελληνικό δάνειο κατά το γράμμα, αλλά όχι και το πνεύμα του. Αναδεικνύει την ηθική υπεροχή του Ελληνικού Δικαίου και τέλος: Αποκαλύπτει την άγνωστη -ή αγνοημένη αλήθεια- ότι το Ευρωπαϊκό Δίκαιο και αυτό των Η.Π.Α. είναι ελληνικής προελεύσεως.