Η διάκριση ανάμεσα στο δίκαιο και το άδικο προϋποθέτει κάποια ιδέα δικαιοσύνης. Η δικαιοσύνη αναφέρεται στις κανονιστικές αρχές της καλής έννομης τάξης και συνάμα της δίκαιης κοινωνίας. Οι αρχές αυτές για τις ώριμες αστικές κοινωνίες δεν είναι άλλες από την ελευθερία, την ισότητα, την αλληλεγγύη. Μπορούμε όμως να αιτιολογήσουμε την αξία τέτοιων αρχών για την κοινωνική συνύπαρξη με κάποιον τρόπο φιλοσοφικά δεσμευτικό; Στο σημαντικό αυτό έργο ο συγγραφέας υποστηρίζει πειστικά ότι, παρά τη ρευστότητα των σχετικών αντιλήψεων, η καταφατική απάντηση στο παραπάνω ερώτημα μπορεί να δοθεί εφόσον δεχθούμε ότι υπάρχει δυνατότητα αλήθειας και ορθότητας στα ζητήματα του πρακτέου. Μάλιστα όχι μόνο μπορούμε αλλά και οφείλουμε να σκεφτούμε τέτοιες αρχές με τα μέσα που μας παρέχει ο ορθός Λόγος, στην προοπτική προόδου για το ανθρώπινο γένος.

Φυσικά, η σχετική θεμελίωση αυτών των αρχών δεν μπορεί παρά να είναι κριτική, μιας και θέτει η ίδια τις προϋποθέσεις για ίση ελευθερία των ανθρώπων. Για κάτι τέτοιο γίνεται επιτακτικό η πρακτική φιλοσοφία να έλθει σε γόνιμη επαφή με τις επιστήμες του ανθρώπου, ιδιαίτερα δε με την κριτική της πολιτικής οικονομίας. Και τούτο, όπως μας προτείνει ο συγγραφέας, διότι το αίτημα για ελευθερία είναι αξεχώριστο από τη δημιουργία ουσιαστικών όρων χειραφέτησης στην ιστορική πραγματικότητα.

Πρόκειται για κείμενο σημαντικό, τόσο στο χώρο της φιλοσοφίας γενικά όσο και στο χώρο της φιλοσοφίας του δικαίου και της πρακτικής φιλοσοφίας ειδικότερα. Η έκδοση εγκαινιάζει τη σειρά "Σύγχρονο ελληνικό δοκίμιο" στο πλαίσιο της παράδοσης Κοινωνικές Επιστήμες / Social Sciences.