Σύμφωνα με τον βραβευμένο δημοσιογράφο Stephen Petranek, ο άνθρωπος θα έχει εποικίσει τον πλανήτη Άρη μέχρι το 2027. Κάτι τέτοιο, ισχυρίζεται, δεν είναι απλώς εφικτό μα και αναπόφευκτο. Αν αυτό φαντάζει σαν σενάριο επιστημονικής φαντασίας, ξανασκεφτείτε το: η εξάλειψη των φυσικών πόρων, ο υπερπληθυσμός και η καταστροφή του περιβάλλοντος καθιστούν απαραίτητη την κατάστρωση ενός σχεδίου Β για την επιβίωση της ανθρωπότητας – και ο Petranek περιγράφει με λεπτομέρειες το πώς θα γίνει αυτό.

Στην ξέφρενη κούρσα για την κατάκτηση του κόκκινου πλανήτη συμμετέχουν ήδη κορυφαίοι επενδυτές όπως ο Elon Musk, ο Jeff Bezos, ο Paul Allen και ο Sir Richard Branson, ιδιωτικές πρωτοβουλίες όπως μία ολλανδική εκπομπή reality, η ΝASA και η κινεζική κυβέρνηση – όλοι τους γνωρίζουν ότι προκειμένου να επιβιώσουμε ως είδος, η ιδέα του εποικισμού ενός άλλου πλανήτη πρέπει να γίνει άμεσα πραγματικότητα. Η τεχνολογία για κάτι τέτοιο υπάρχει ήδη: στόχος δεν είναι απλώς η γαιοποίηση του Άρη, αλλά και η μετατροπή του σε έναν διαστημικό Κήπο της Εδέμ.

Σε αυτό το συναρπαστικό βιβλίο, ο Petranek μας συστήνει τους πρωταγωνιστές αυτής της περιπέτειας, εξηγεί τους λόγους πίσω από αυτήν την προσπάθεια και περιγράφει τι μας επιφυλάσσει το μέλλον στο διάστημα. Συνδυάζοντας εκτενή έρευνα και συνεντεύξεις με πρόσωπα κλειδιά, το Πώς θα ζήσουμε στον Άρη αποτελεί μια πρώτης τάξης γνωριμία με ένα θέμα που τα επόμενα χρόνια θα αποτελεί καυτό αντικείμενο συζήτησης στην επιστημονική κοινότητα και ανάμεσα σε όλους τους κατοίκους του πλανήτη μας.

Θα πλήρωνε κάποιος 5 δισεκατομμύρια δολάρια για να φτάσει στον Άρη και άλλα 30 εκατομμύρια για να δημιουργήσει μια μικρή βάση;

Ο Elon Musk, έναντι απάντησης στο παραπάνω ερώτημα, ακούμπησε τα λεφτά του στο τραπέζι.

Γίνεται να ενσωματωθούν αρκετοί παράγοντες ασφαλείας στην αποστολή ώστε το ποσοστό επιτυχίας της να φτάνει το 95%;

Ρωτήστε τον σκηνοθέτη και εξερευνητή James Cameron, ο οποίος πρόσφατα έσπασε το παγκόσμιο ρεκόρ επανδρωμένης αποστολής με υποβρύχιο στην Τάφρο των Μαριανών.

Μπορεί μια μικρή ομάδα ανθρώπων να ταξιδέψουν μαζί, σε εξαιρετικά περιορισμένους χώρους και υπό πολύ μεγάλο στρες για εννέα μήνες, χωρίς να αλληλοσκοτωθούν;

Ας το απαντήσουμε αυτό με ένα άλλο ερώτημα: Η ζωή στα πετρελαιοκίνητα/ηλεκτροκίνητα υποβρύχια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου δεν έδωσε απάντηση στο ερώτημα αυτό;