Στην εποχή της ιμπεριαλιστικής νέας τάξης περισσότερο από κάθε άλλη φορά το κεφάλαιο απευθύνεται στο θυμικό, τα συναισθήματα του ανθρώπου και όχι στο λογικό, με στόχο να σπείρει την απογοήτευση, να φθείρει τις ηθικές αξίες, να προωθήσει το ατομιστικό πνεύμα χρησιμοποιώντας τα μαζικά μέσα δημοσιότητας και κάθε άλλο μέσο που διαθέτη. Οι ιδεολόγοι του ιμπεριαλισμού θυμίζουν το παραμύθι του γυμνού βασιλιά. Ενώ δηλαδή ο βασιλιάς είναι γυμνός, αυτοί προσπαθούν να μας πείσουν ότι φοράει καινούργια στολή.
Το κεφάλαιο εκμεταλλεύεται κυριολεκτικά το σκοτάδι που το ίδιο έχει σκορπίσει για να διατηρήσει την κυριαρχία του. Τώρα, όμως, οι διανοούμενοι έχουν χρέος να φωτίσουν το λαό, την εργατική τάξη, τη νεολαία και ιδιαίτερα τη σπουδάζουσα. Όταν θα υπάρχει φως, τότε όλοι μπορούν να δουν και μόνοι τους.
Μια προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση φιλοδοξεί να κάνει και το βιβλίο αυτό. Αν το πετυχαίνει, όμως, και σε ποιο βαθμό θα το κρίνετε εσείς.