Οι δυναμικοί υποστηρικτές της ένοπλης πάλης, όταν ξεκίνησε το "αντάρτικο πόλης", ήταν είκοσι πέντε έως τριάντα ετών. Αφιέρωσαν τα νιάτα τους, διοχέτευσαν το σφρίγος τους στις ένοπλες ρήξεις. Τώρα, είκοσι εφτά χρόνια αργότερα, πλησιάζουν τα πενήντα πέντε ή τα εξήντα, τα όρια δηλαδή της τρίτης ηλικίας κι ίσως της κόπωσης για το ανεκπλήρωτο όραμα, για τη ματαιότητα, ενώ μια πληρώρα αξιωματικοί της Αστυνομίας, οι οποίοι είχαν ασχοληθεί με τη δράση των ενόπλων οργανώσεων, αποστρατεύθηκαν κουβαλώντας μαζί τους εικασίες, απορίες ή και εμμονές. Επιβάλλεται, επομένως, όποιος μελετήσει το ελληνικό αντάρτικο πόλης ν' αρχίσει τη θεώρησή του έχοντας τη συναίσθηση του χρόνου που πέρασε· είκοσι επτά ολόκληρα χρόνια, γεμάτα οδύνη και θανάτους, άγνωστες έρευνες, εκθέσεις απόρρητες, μεγάλα σφάλματα, επικίνδυνες ενοχοποιήσεις, μάταιες ελπίδες. Και πώς όχι, αφού και το φαινόμενο της τρομοκρατίας δεν μπορεί να είναι μια αποτύπωση μόνο του τώρα, μια απλή αναγωγή στο σήμερα.
Ένα βιβλίο, λοιπόν, για τα άγνωστα χρόνια. Για όσα συνέβησαν στη διάρκειά τους. Για ό,τι αποκαλύπτεται αυτό τον καιρό, που όλα φαίνεται να έχουν πλέον τελειώσει.