Σπύρου Τρικούπη και Σολωμού, Θεμιστοκλέους και Σουλτάνη, Καλλιδρομίου και Χαριλάου Τρικούπη, Ευελπίδων και Παξών, Παξών και Κερκύρας, Πλατεία Κυψέλης, Φωκίωνος Νέγρη και Σκοπέλου, Φωκίωνος Νέγρη και Ζακύνθου, Αγίας Λαύρας και Χατζηδάκη, Αθηνάς και Βάσσης, Πλατεία Συντάγματος. Για εκείνες κι εκείνους που προσπαθούν μέχρι και σήμερα να κρατήσουν όσο το δυνατόν αποστάσεις από τον κόσμο της διαρκούς διασύνδεσης, ήτοι από τον κόσμο της κινητής τηλεφωνίας, τα σημεία αυτό έφεραν δυνητικά μία ιδιαίτερη σημασία. Φιλοξενούσαν το σχεδόν απόκοσμο θέαμα της σταθερής τηλεφωνικής γραμμής εντός του δημόσιου χώρου. Πρόσφατα, τα καρτοτηλέφωνο που έστεκαν γερασμένα, αλλά ακόμη εν πολλοίς λειτουργικά, σε αυτές τις γωνιές της πόλης αποσύρθηκαν.
Η σταδιακή απόσυρση των καρτοτηλεφώνων οπό τους δημόσιους χώρους σηματοδοτεί, και δη με έναν τρόπο που φέρνει στην επιφάνεια τα επικοινωνιακά παράδοξα της σχιζομητροπολιτικής εμπειρίας, το τέλος μιας εποχής και την εξαφάνιση μιας ολόκληρης σφαίρας δυνατοτήτων για όσες/ους θα επιθυμούσαν για οποιονδήποτε λόγο να οργανώσουν την καθημερινότητά τους (ή έστω κάποια κομμάτια της) μακριά από την ταχύτητα, την αμεσότητα και τη διαρκή διαθεσιμότητα που επιτάσσει η εικοσιτετράωρη δικτύωση ή αλλιώς ο ύστερος καπιταλισμός. Η σταδιακή αυτή απόσυρση σηματοδοτεί εν τέλει και τη σταδιακή εξαφάνιση ενός ιδιαίτερου ανθρωπότυπου, που συμβολίζει μία εποχή προσδεδεμένη στην επικοινωνιακή περατότητα του δυσκίνητου παλιού κόσμου.