Ευλογημένη από τον Αίολο, τον Ποσειδώνα, τον Άγιο Νικόλαο και την Μεγαλόχαρη, η Τήνος, ένας τόπος ελεύθερος και μυστήριος, συγκεντρώνει όλα τα χαρακτηριστικά της μοναδικής κυκλαδικής κλίμακας. Απότομα βουνά που φτιάχνουν όμως φυσικά κάστρα απόρθητα για πολλούς αιώνες. Αναρίθμητες αναβαθμίδες, πράσινες το χειμώνα, ξανθές το καλοκαίρι και μικρές κοιλάδες εύφορης γης, όπου οι άνθρωποι εξαντλούσαν με πολύ κόπο κάθε ωφέλιμη σπιθαμή, για το λιγοστό ψωμί, το λάδι, το κρασί και τη λιγοστή ρακή του τραπεζιού τους, το οποίο όμως είχε πάντα μια θέση κι ένα πιάτο για τον ξένο. Χωριά διάσπαρτα σ’ όλο το νησί, περιποιημένα, φιλόξενα. Σπίτια και κοινόχρηστοι χώροι, αγκαλιασμένα. Φως, φανερό (δήλο) και Δήλιο, αποκαλυπτικό, απολλώνειο, τόσο πιο δυνατό από αυτό που μπορεί ν’ αντέξει το οπτικό νεύρο των ανθρώπων, τόσο πιο αληθινό που τους έκανε να το βαφτίσουν δηλωτικό θεού. Θάλασσα, βασίλισσα, αφρόεσσα και πολυκυματούσα, αλάτι ζωής, καθρέφτης του βασιλιά ήλιου, απ’ την ανατολή ως την δύση του, ως το βασίλεμά του, ως το απόγειο δηλαδή της βασιλείας και της δόξας του. Και… άνεμος, συνήθως βορέας, βοριάς δύο προελεύσεων, ΒΔ και ΒΑ, αφού κατά τη μυθολογία και οι δύο γιοι του Βοριά, o Ζήτης και ο Κάλαϊν είναι θαμμένοι στην  Τήνο.