Στη Μάνη ένιωθα ένα διαρκή διχασμό. Κοιτάζοντας προς τη μεριά της θάλασσας απλωνόταν η ματιά μου στο πέλαγος και ηρεμούσε ενώ όταν έστρεφα το βλέμμα προς τους πύργους νόμιζα ότι βλέπω ξυράφια υψωμένα στον ουρανό. Από τη μια τοπία γαλήνης και απεραντοσύνης, από την άλλη αιχμηρές και οξείες γραμμές. Τα κοφτερά και άχρηστα λιθάρια στα χέρια των ανθρώπων μετατράπηκαν σε πύργους που μοιάζουν με γλυπτά, αληθινά έργα τέχνης. Αλλού η γη είναι άγονη με ελάχιστο χώμα και αλλού είναι γεμάτη ελαιώνες και περιβόλια. Παντού ξεχειλίζει χρώματα κι αρώματα. Οι εποχές μπαίνουν κοφτά και βίαια, μα η κάθε μια είναι χορταστική