Σε αυτόν τον κύκλο των έργων με τα χρωματιστά μολυβιά πάνω στο λευκό χαρτί, που ξεκίνησε στα τέλη του 1970 και ολοκληρώθηκε περίπου σε μια δεκαετία-με θέμα τη μοναχική γυναικεία φιγούρα, τα κρεβάτια και ιδιωτικά δωμάτια, η γυναικεία παρουσία δεν είναι ούτε ένα πρόσχημα, ούτε μια αφορμή, αλλά μια κυριολεξία. Η φιγούρα της γυναίκας άλλοτε είναι πανταχού παρούσα και αυτή ορίζει τη σύνθεση του χώρου και άλλοτε απέχει, αφήνοντας τον θεατή να την αναζητά στον κόσμο της φαινομενικά ασήμαντης καθημερινότητας, εκεί που έχει αφήσει τα σημάδια της παρουσίας της. Είναι η φανερή αλήθεια των πραγμάτων, αλλά και ο μύθος της σκοτεινής κρυφής τους πλευράς.